zxcv.fotkoblog.pl

cześć życie. nadal dostaję od Ciebie po dupie, nie widzę zmiany na lepsze, nawet widzę na gorsze. jest na prawdę kiepsko i nie umiem nic poradzić. już wolałabym przejmować się innymi ale nie, moje własne wyolbrzymione ego siedzi zbyt głęboko we mnie.  trochę smutno siedzieć wieczorem, nie dostać żadnej wiadomości od nikogo, nawet od Ciebie. smak samotności już mi zbrzydnął. a gdyby tak zakochać się na nowo, niczego nie spierdolić, być sobą, potrafić odmawiać, ośmielić się, okazywać bardziej uczucia, mówić że kocham, poznawać się, uwielbiać, tęsknić. żadne wyimagowane uczucie, prawdziwość. zero sztuczności, ludzie podobno lubią jak się udaje. nie chcę być taka jak wy. może w końcu się ośmielisz, podejdziesz do mnie, zagadasz, chciałabym iść na wspólny spacer, nowe uśmiechy. dawno się nie uśmiechałam, może odgrzebałbyś głęboko skryte we mnie szczęście lub podzieliłbyś się swoim. chcę w końcu poczuć, cokolwiek. nie chce mi się być pustym, szarym, mijanym bez wyrazu człowiekiem. ludzkości obojętne jest czy żyję czy umarłam. nawet jeżeli przyjaciele zaprzeczają, wiem co w nich siedzi, jakie mają prawdziwe myśli. zbyt długo was znam, żeby nie wiedzieć. nie kłamcie. nie chce mi się żyć. może zaraz, powoli, rozpłaczę się. byłoby ciekawie w końcu poczuć ból, zwątpienie, ułatwię to sobie, zranię sama siebie, przywołując wspomnienia. jakaś moja wewnętrzna autodestrukcja mojego własnego ja.  poszukam miejsca na cmentarzu nadziei, wiele we mnie wątpliwości. nie układa się nic. nie zależy mi na niczym, bo i po co? przekonanie: potraficie tylko ranić, skurwysyny. cześć życie, jakoś się rozpadam od środka, trochę mnie mniej, trochę ładniej, trochę jaśniej. cześć życie. tak mnie rozbawiły moje płytkie słowa, uczucia, bo sama ich już nie szanuję, że ośmielę się napisać iż ciekawy list pożegnalny wyszedł. nie miałam takiego zamiaru, jakoś tak wyszło. dobre. oczywiście nie mam zamiaru się zabijać, pouperzykrzam jeszcze Ci życie, życie.